Kategoria: Teksty ks. J. Sochy (Strona 1 z 5)

Gdynia, 2019-11-27

Być chrześcijaninem to móc wybierać

Moi Drodzy,

     Niedawno usłyszałem historię młodego Polaka,  który w minione wakacje letnie spędził kilka dni na rekolekcjach w Taize, we Francji. Tam modlił się, rozmawiał z rówieśnikami z Europy i …czyścił toalety,  z czego był nawet dumny. Gdy zapytano go: dlaczego tak się zaangażował na wspomnianym wyjeździe, a nie robi podobnych rzeczy w Polsce, w swojej parafii, to odpowiedział bardzo przenikliwie: bo w Taize dokonałem wyboru. Myślę, że to bardzo ważna intuicja. Człowiek jest w stanie czynić rzeczy trudne i ważne, gdy może wybierać je w wolności.

    W Ewangelii opisana jest przepiękna scena ukazująca uczniów: Andrzeja i Jana, którzy dokonują wyboru. Wpierw pytają Jezusa:  czy mogą Go bliżej poznać?. Zaczynają się Nim fascynować i słyszą zaproszenie: „Chodźcie,  a zobaczycie”. Owo zaproszenie i ich entuzjastyczna decyzja, są tak ważne, iż nawet po wielu latach będą pamiętać o której godzinie Jezus ich zaprosił (por. J 1, 35-42).  Warto się zapytać: czy ja przeżyłem takie wydarzenie wiary, w którym dokonałem wyboru Boga jako swojego Pana i Zbawiciela i  jako tego, którego chcę poznawać?

Podziel się

    W środę, 23 października odbyło się kolejne spotkanie „mikołajowego” Klubu Seniora. Zapraszamy do odsłuchania konferencji.

Podziel się

Gdynia, 2018-11-29

Od osamotnienia do więzi

Moi Drodzy,

    Żyjemy w tej części świata, która płaci ogromną cenę za utrzymanie lub podnoszenie standardu życia, tą ceną są więzi międzyludzkie. Relacje między ludźmi słabną do tego stopnia, iż niektóre kraje, chcąc pomóc obywatelom, tworzą ministerstwa do spraw samotności, co jest całkowicie nowym zjawiskiem.  Jednym z przejawów umierania więzi jest również to, iż dajemy i otrzymujemy coraz więcej prezentów, a nie dajemy i nie otrzymujemy darów. W prezencie nie ma człowieka, w darze jest coś ze mnie. Można zasypać dziecko lub dorosłą osobę prezentami nie dając mu siebie, a można dać siebie ofiarując coś bardzo skromnego i prostego, a nade wszystko dając drugiemu swój czas i serdeczność. 

Podziel się

Gdynia, 2017-12-12

        Moi drodzy,  

      Przeżyliśmy w grudniu przepiękny czas rekolekcji adwentowych, które poprowadziło dwóch dominikanów: o. Adam Szustak i o. Tomasz Nowak. Po raz kolejny, zwłaszcza wieczorami,  nasz parafialny kościół wypełnił się ludźmi aż po brzegi. Z nauk rekolekcyjnych i wspólnej modlitwy skorzystało wielu chylonian, ale też i gości. Co pozostało w nas z tych dni? Muszę się przyznać, że bardzo poruszyło mnie rozważanie o ubogiej wdowie, która wrzuciła do skarbony dwa pieniążki, czyli wszystko co miała i jej gest został zauważony i pochwalony przez Jezusa Chrystusa (por. Łk 18, 9-14). Nasi rekolekcjoniści opowiedzieli, w kontekście tej ewangelicznej historii,  o dziewczynie, która czytając ten tekst z Biblii nie utożsamiła się z którąś z ludzkich postaci, ale z bólem wyznała, iż czuje się jak skarbona do której każdy wrzuca to,  co mu zbywa. Nikt nie dał jej nigdy siebie.

       Myślę, że wielu z nas może się tak właśnie czuć,   zwłaszcza wtedy,  gdy dotykają nas:  samotność, choroba, starość, rozpad małżeństwa, brak jedności w rodzinie czy po prostu nasz lub czyiś grzech. Czy jesteśmy skazani na „bycie skarboną pełną ochłapów?” Otóż,  nie. W kontekście tego bolesnego doświadczenia,  ale i nadziei,  chciałbym napisać o trzech sprawach:

Podziel się