Listopad to czas wspominania tych, którzy odeszli. Niesamowite jest to wymienianie imion zmarłych. Wyczytałem w „wypominkach” chyba już tysiące imion i nazwisk, setki ludzi chowałem. Każde imię to konkretna historia i droga życia. Jednakże najmocniejsze wspomnienia związane są z tymi, których spotykałem.
Jezus Chrystus daje nadzieję, że się znowu spotkamy. W Biblii symbolem spotkania jest studnia. Ufam, że przy „niebiańskiej studni” spotkam kiedyś O. Jerzego Świerkowskiego, który zmarł na początku tego roku. On jest już przy studni. Ja idę…
Kategoria: Po drodze – blog ks. J. Sochy (Strona 26 z 32)
Chciałbym zapamiętać to, co dzieje się „po drodze” w moim życiu, a przez zapisywanie i dzielenie się ową pamięcią z innymi, pragnę stać się świadkiem Tego, który jest ze mną na drodze życia. Owego „po drodze” nie rozumiem jako określenia wskazującego na przygodność, czy też przypadkowość, ale raczej rozumiem je jako przestrzeń, czy też scenę dla wydarzeń.
Wezwanie do miłości nieprzyjaciół może wywołać w słuchaczu Ewangelii różne reakcje: złość, gniew, frustrację czy też bezradność. Dlaczego Jezus stawia tak wysoko poprzeczkę? Myślę, że kluczem do zrozumienia tekstu z Łk 6, 27-38 jest odkrycie tego, co znaczy powtarzający się refren: „jaka za to dla was wdzięczność?”. W greckim tekście, w miejscu słowa wdzięczność znajduje się słowo charis czyli łaska. Jakaż więc to łaska, gdy kocham tych którzy mnie lubią, gdy pożyczam tym, którzy mi zwrócą. Otóż w takich sytuacjach nie potrzebuję łaski. Mogę to zrobić o własnych siłach. Bankowcy nie potrzebują łaski, by pożyczyć tym, którzy im oddadzą. Jednakże jeśli kocham tych, którzy mnie nienawidzą, jeśli pożyczam tym którzy prawdopodobnie mi nie oddadzą, to wtedy działa we mnie łaska. Jezus mówi, iż właśnie wtedy jesteśmy Synami Najwyższego.
Biskup Grzegorz Ryś został kiedyś zapytany przez młodego człowieka o to, co zrobiłby gdyby był wystawiony na próbę prześladowań. Przypomniał sobie wtedy tekst: „ A gdy was poprowadzą, żeby was wydać, nie martwcie się przedtem, co macie mówić; ale mówcie to, co wam w owej chwili będzie dane. Bo nie wy będziecie mówić, ale Duch Święty.” (Mt 13, 11). Gdybyśmy już dzisiaj wiedzieli jak powinniśmy się zachować w sytuacjach trudnych, to „jaka za to dla was wdzięczność”. Mieć udział w łasce, która daje życie i uzdalnia do życia, to jest właśnie bycie Synem Najwyższego.
John Ortberg, prezbiteriański duchowny ze Stanów Zjednoczonych, wydał książkę pt „Who is this Man” (Kim jest ten Człowiek?) na jej kanwie nakręcono ciekawe konferencje w formie krótkich filmów, które stały się źródłem dla pracy małych grup biblijnych. Obejrzałem jedną z nich i czytałem recenzje książki. Nie jest to książka i nie są to filmy jedynie o Jezusie historycznym, ale jest to ciekawa próba przyjrzenia się historii Kościoła i wpływowi Jezusa na to, co robili w przeszłości chrześcijanie. Wielu z ich zakładało szpitale i szkoły oraz angażowało się w różnoraką pomoc względem potrzebujących. Kiedy pytano ich dlaczego to robią, to wielu odpowiadało, że ze względu na Jezusa.
Myślę, że papież Franciszek wzywając Kościół do świadectwa, w kontekście pojawienia się w Europie tysięcy uchodźców, pragnie nas zapytać „Kim On dla nas jest?”. Oby świadectwo chrześcijan było tak hojne, by świat zapytał „dlaczego to robicie?”, a wtedy będziemy mogli zaświadczyć, że ze względu na Jezusa.
W okresie wakacyjnym pojawia się pytanie o odpoczynek. Wiele osób w praktyczny sposób na nie odpowiada wybierając jedną z form wypoczynku. Liturgia dzisiaj staje się światłem w tej kwestii. Otóż w Słowie odczytywanym podczas Eucharystii można dostrzec Jezusa, który bierze apostołów na miejsce osobne, może nawet pustynne, by odpoczęli. Wydaje się, że nie ma znaczenia, gdzie ich zabiera. Liczy się natomiast, to że On tam jest. Bierze ich „osobno”, tak jak wziął osobno głuchoniemego, by palcem dotknąć jego uszu i śliną jego języka, tzn. by dać mu doświadczyć intymnego spotkania.
Kilka dni temu wypoczywałem w Tatrach i miałem okazję sprawować Mszę św. w moim ulubionym miejscu, tzn. na szlaku na tzw. Czerwoną Ławeczkę (Słowacja), a w zasadzie tuż za przełęczą o tej nazwie. Było nas kilkoro, których Pan wziął na miejsce osobne. Nie mówiłem wtedy kazania, bo w ciszy Tatr było słychać: „Bo góry mogą ustąpić i pagórki się zachwiać, ale miłość moja nie odstąpi od ciebie i nie zachwieje się moje przymierze pokoju, mówi Pan, który ma litość nad tobą” (Iz 54, 10). Tatry stały wokół nas mocno i monumentalnie , a co dopiero Jego miłość!. To był właśnie moment odpoczynku, czyli jak pisze Norwid, poczęcia się na nowo.
Mieczem Jezusa jest słowo Ojca niebieskiego o królestwie, czyli sam Jezus. To Słowo ma wymiar negatywny-odsłania grzech i pozytywny-głosi miłość do grzeszników szukających przebaczenia. Jezus-Miecz nie jest znakiem sprzeciwu z definicji. W Ewangelii Łukasza znajdujemy słowa, iż On jest znakiem, któremu sprzeciwiać się będą, a to znaczy, że Jego przesłanie i misja mogą wywoływać sprzeciw. Ów sprzeciw ma jednak swoje gorzkie konsekwencje zarówno o wymiarze indywidualnym, społecznym jaki i nawet cywilizacyjnym.
Leszek Kołakowski napisał w latach osiemdziesiątych XX wieku esej „Jezus ośmieszony”. W swej refleksji twierdzi, iż korzenie naszej cywilizacji tkwią w osobie Jezusa . Filozof stwierdza wręcz, że Jezus jest warunkiem przetrwania cywilizacji. Kołakowski zadaje bardzo ważkie pytanie: ” czy nasza kultura przeżyje jeśli zapomni o Jezusie?”. To, co daje osoba Jezusa, według Kołakowskiego, to eschatologiczny wymiar życia. Jezus zapoczątkował nową historię, która wypełnia się. Tragiczną alternatywą jest trwoga przed końcem, który sami sprowokujemy. Ciekawe, że pisał to człowiek, który był agnostykiem.
Koniec maja i pierwsze dni czerwca br. to jeden z trudniejszych okresów w moim życiu. Pokrzepił mnie tekst ks. Wojtka Węgrzyniaka zatytułowany: „Dlaczego żałuję, że jestem księdzem”. Tytuł trochę prowokacyjny. Ani ks. Wojciech, ani ja nie żałujemy, że jesteśmy księżmi. Wręcz przeciwnie. Natomiast są takie sytuacje w życiu kapłańskim, że bliskie są mi jego słowa: „Żałuję, bo czasem muszę być posłuszny ludziom, którzy ani nie są posłuszni Bogu, ani Duch Święty nie jest ich sumieniem. Jako laik mógłbym zmienić pracę, dom, a może nawet miasto i państwo, nie pytając się nikogo o zgodę i racje, nie będąc oskarżany o zdradę Boga i Bóg wie czego jeszcze”.
Ważne jest też zakończenie tekstu ks. Wojtka: „Nie piszę o tym dlatego, że nie chcę być księdzem. Ani nie dlatego, że wierzę w jakąkolwiek zmianę. Piszę, by chociaż ktoś zrozumiał, że kapłaństwo to nie tylko ofiara z małżeństwa i rodziny”.
Uczestniczyłem w profesji zakonnej s. Annuntii, która żyje we wspólnocie mniszej w Grabowcu, niedaleko Gdyni. Siostra pochodzi z parafii, w której jestem proboszczem i wywodzi się z trzeciej wspólnoty neokatechumnenalnej. Z tej pięknej, wzruszjącej uroczystości zapamiętałem bardzo wyraziste stwierdzenie zawarte w katechezie monastycznej, którą odczytywał biskup. Po skrótowym opisie tego czym jest życie sióstr betlejemitek, padły niezwykle ważne słowa: „Uważam, że takie życie jest możliwe”. Jakże ważne jest, by każdy czlowiek uslyszał w Kościele, iż jego powołanie jest możiwe.
Drugim momentem, który mnie poruszył była obietnica przeoryszy, iż będzie ufać działaniu Ducha Św. w siostrze Annuntii i ze wszystkich sił pomagać jej w realizacji powołania. Piękne.
Dzisiaj uroczystość św. Wojciecha. Jestem też świeżo po przeczytaniu książki o abp Oskarze Romero, współczesnym męczenniku. W tym kontekście światłem stało się dla mnie zdanie autorstwa bp G. Rysia: „męczennicy pokazują nam, że prawdziwe życie to jest to, zaczynające się w momencie, który wszyscy nazywają śmiercią”.
Jest w Apokalipsie niezwykle paschalne stwierdzenie: „i nie będzie już śmierci ani bólu, ani krzyku, ani cierpienia, bo pierwsze rzeczy już przeminęły” (Ap 21, 4). W jaki sposób Jezus Chrystus sprawił, iż śmierć przegrała, została obezwładniona i zaczęła przemijać wraz z Jego zmartwychwstaniem? Otóż, we wschodniej tradycji chrześcijańskiej znajdziemy ciekawą intuicję, która mówi, iż śmierć chciała znaleźć w Jezusie z Nazaretu coś, co mogłaby ją nasycić, ale nie znalazłszy niczego, sama umarła. Pan Jezus nie miał w sobie niczego, co mogłoby służyć za pokarm dla śmierci, dlatego śmierć umarła z głodu, a On żyje.
To genialne zdanie napisał Franciszek w tegorocznym orędziu na Wielki Post. Bóg, jeśli chce wyrwać nas z obojętności poprzez jakieś wyzwanie, to dużo wcześniej nas obdarowuje. Mieszkańcy Nazaretu, którzy usłyszeli wyznanie Jezusa o spełnieniu się proroctwa Izajasza właśnie na ich współmieszkańcu, nie uwierzyli, nie przyjęli wyzwania, gdyż wcześniej nie odkryli obdarowania. Dzisiaj sytuacja się powtarza. Trudno nam, ludziom XXI wieku, przyjąć jakiekolwiek wyzwanie ze strony Boga, gdyż nie otworzyliśmy się na bycie obdarowanym.
Kościół jest więc powołany wpierw do posługi obdarowywania, a następnie do stawiania wyzwań.
Już za kilka dni przeżywać bedę Misje Parafialne. Tygodniowe rekolekcje, które poprowadzą dwaj dominikanie: Tomasz Nowak i Adam Szustak. Mam w sobie wewnętrzną pewność co do tego, iż będzie to czas obdarowywania. Cieszę się, że przyjedzie dwóch ewangelizatorów, którzy zanim o coś poproszą, to wpierw obdarują.
Parafialne socialmedia
Twój 1% wypełnij z
