W słowie spotkanie jest coś z tkania. Zupa Chylońska to właśnie spotkanie, a w zasadzie tkanie życia. Pięknie mówiła o tym Renata Młyńska, jedna z inicjatorek Zupy, a działo się to na antenie Radia Gdańsk. Zapraszam do odsłuchania krótkiego wywiadu:
Kategoria: Po drodze – blog ks. J. Sochy (Strona 12 z 30)
Chciałbym zapamiętać to, co dzieje się „po drodze” w moim życiu, a przez zapisywanie i dzielenie się ową pamięcią z innymi, pragnę stać się świadkiem Tego, który jest ze mną na drodze życia. Owego „po drodze” nie rozumiem jako określenia wskazującego na przygodność, czy też przypadkowość, ale raczej rozumiem je jako przestrzeń, czy też scenę dla wydarzeń.
Bardzo mnie poruszyła postawa Tomasza Morusa wzgledem ks. Mikołaja Wilsona. Obydwaj trafili do londyńskiego więzenia w Tower za sprzeciw wobec Henryka VIII, który ogłosił się głową Kościoła w Anglii. Jednakże ks. Wilson załamał się w więzieniu i wycofał się ze swojej decyzji i właśnie wtedy, Tomasz napisał do niego list: „Dochodzi do mnie różnymi drogami, że obiecałeś złożyć przysięgę, błagam zatem naszego Pana, by ci w tym poszczęścił. Nigdy w swoim życiu nie radziłem żadnemu człowiekowi czegoś przeciwnego, ani nigdy nie używałem żadnych sposobów, żeby obudzić w sumieniu innych ludzi skrupuły dotyczące tej sprawy… ale pozostawiając każdego innego człowieka jego własnemu sumieniu, sam chcę z łaską Bożą iść za swoim”.
Od czasu do czasu przyjeżdżam tutaj na tydzień, by wejść w rytm kamedulskiej modlitwy. Ich Liturgia Godzin i sprawowanie Eucharystii nie mają w sobie finezji i nie są podobne do pięknej pod względem muzycznym modlitwy sióstr betelejemitek. Oni modlą się jakby rąbali drewno. Rytmicznie, prosto, czasem się nawet ktoś pomyli. Modlą się hojnie, co widać w programie dnia np wstają co noc na Godzinę Czytań o 3:45. Lubię tę„rąbankę” i modlitwę z dziesięcioma białymi mnichami. Nawet Brewiarz mają tak duży (tzw. studyjny monastyczny), „drwalski”, że mogliby się nim bronić.
Czytaj dalej… Odkryłem przepiękne głoszenie papieża Franciszka z uroczystości apostołów Piotra i Pawła (29.06.2020) :
„Dziś potrzebujemy proroctwa, prawdziwego proroctwa: nie czczych słów, obiecujących to, co niemożliwe, ale świadectw, że Ewangelia jest możliwa. Nie potrzebujemy cudownych objawień. Boli mnie kiedy słyszę: „chcemy Kościoła prorockiego”. Ale co czynisz, aby Kościół był prorocki? Potrzebne są egzystencje ukazujące cud miłości Boga. Nie trzeba mocy, ale konsekwencji. Nie słów, lecz modlitwy. Nie proklamacji, ale służby. Jeśli chcesz Kościoła prorockiego, zacznij służyć. Milcz. Nie trzeba teorii, lecz świadectwa. Nie musimy być bogaci, ale musimy miłować ubogich; nie zarabiać dla siebie, ale poświęcać się dla innych; nie potrzebujemy aprobaty świata, tego bycia w dobrych relacjach ze wszystkimi, jak mawiamy Panu Bogu świeczkę, a diabłu ogarek – to nie jest proroctwo. Potrzebujemy radości z powodu świata, który nadejdzie; nie projektów duszpasterskich, zdających się posiadać własną skuteczność, tak jakby były one sakramentami, skutecznych programów duszpasterskich, potrzebujemy ale pasterzy ofiarowujących swe życie: zakochanych w Bogu”.
Ks. Ronald Knox (1888-1957), brytyjski teolog i powieściopisarz, konwertyta z anglikanizmu na katolicyzm, odnosząc się do Eucharystii stwierdził: my, chrześcijanie, bez względu na denominację, nie byliśmy do końca wierni Jezusowi . Nikt z nas nie postępował zgodnie z nauczeniem Chrystusa: nie nadstawiliśmy drugiego policzka; nie wybaczyliśmy naszym wrogom; nie troszczyliśmy się o czystość naszego sposobu myślenia; nie dostrzegaliśmy Boga w biednych i nie dbaliśmy o to, aby nasze serca były wolne od rzeczy tego świata.
W Święto Przemienienia Pańskiego roku 1923 o. Pierre Teilhard de Chardin, jezuita i znakomity naukowiec oraz badacz, znalazł się sam o wschodzie słońca na pustyni Ordos w Chinach. Obserwując jak słońce rozpościera pomarańczowe i czerwone światło na horyzoncie został głęboko poruszony w swoim sercu. W odpowiedzi na to poruszenie chciał odprawić Mszę, aby poświęcić cały świat Bogu, jednakże nie miał ani ołtarza, ani chleba i wina. Postanowił więc uczynić świat swoim ołtarzem, a to co działo się na świecie było dla niego chlebem i winem.
W modlitwie tych, którzy przychodzą na Liturgię w uroczystość Bożego Ciała chodzi również o to, by dziękowac i modlić się za świat. Nie chodzi tylko o tych, którzy idą w procesji.
Ps. Ktoś nagrał film o tym jak modliliśmy się za świat, Gdynię i chylońską parafię w roku pandemii.
Wniebowstąpienie Jezusa to czasami kłopotliwy moment. Gdzie ów moment jest w moim życiu? Otóż jest w odpowiedzialności za tych od których odszedłem. Jezus Chrystus odszedł, ale nie przestał być obecny. Odszedł, ale nie przestał kochać. Odszedł, ale nie zrobił wyrwy.
Wreszcie pada deszcz, którego tak bardzo pragnie zeschnięta ziemia. Za chwilę wybuchnie soczysta zieleń. Deszcz zapowiada nastanie czegoś nowego, świeżego.
Co zapowiada życie Jezusa Chrystusa? Zapowiada „nowe niebo i nową ziemię”, czyli zmartwychwstały świat. Dietrch Bonhoeffer pisał: „Nie interesuje nas bóg, który nie pozwoliłby również rozkwitnąć człowiekowi. Bóg, który nie odpowiadałby pełni człowieka, nie zasługuje na to, byśmy mu się poświęcali”. Tak, interesuje nas tylko Bóg, który może dać życie w pełni, życie zmartwychwstałe.
W muzyce, tęsknoty za zmartwychwstaniem i zmartwychwstałą rzeczywistością, nie wyraził chyba nikt lepiej aniżeli Gustav Mahler w swojej 2 Symfonii. Ciarki przechodzą, gdy słucha się ostatniej części, w której słychać słowa: „Przygotuj się na życie”. Piękne. Podobno Mahler po skomponowaniu 2 Symfonii, z podtytułem „Zmartwychwstanie”, zdecydował sie na przyjęcie chrztu.
Pod koniec kwietnia 2020 roku R. Rolheiser opublikował ciekawą refleksję nad sytuacją Kościołów chrześcijańskich we współczesnym świecie. Oto jej opracowanie.
Większość z nas słyszała postulat papieża Franciszka, by Kościół był dzisiaj szpitalem polowym. Co to oznacza?
Czytaj dalej… Co robić praktycznie, by przeżyć aktualny czas pandemii?
Po pierwsze, czytać Pieśń na Pieśniami, bo to jest Księga, która pocieszała i pociesza żydów podczas świętowania Paschy i może pocieszyć również chrześcijan w czasie naszej Paschy.
Po drugie, szukać każdego dnia tak zwanych gwoździ. Pisał o tym Józef Czapski, który codziennie notował w dzienniku cytat dnia, taki gwóźdź w ścianie, w skale, który zainspiruje, umocni, podciągnie ku życiu i wyrwie ze zgorzknienia. O. Michał Zioło powiedział niedawno, że takim gwoździem „może być czyjaś twarz, kilka taktów muzyki, nie trzeba dużo. Alicja Gawlikowska-Świerczyńska, która w obozie koncentracyjnym oglądała na apelu wschodzące słońce, mówi, że również dzięki temu przetrwała”.
Parafialne socialmedia
Twój 1% wypełnij z
