Kategoria: Po drodze – blog ks. J. Sochy (Strona 8 z 30)

 

     John Macquarrie, nieżyjący już teolog pochodzacy ze Szkocji, wyglosił kiedyś cztery ciekawe konferencje o sprawach fundamentalnych dla człowieka. W pierwszej konferencji zapytał : po co wierzyć? W odpowiedzi na to pytanie wyszedł od fenomenu pytań, które człowiek sobie zadaje. „Mamy rozum, który myśli i musi podejmować decyzje. Od początku pytamy i następnie zadajemy pytania do końca życia”. Cytując Austina Ferrera, swojego kolegę z Oxfordu, stwierdził: „Fakt, że istniejemy jest czymś niezwykłym i niesamowitym”. Co on oznacza? Jaki jest sens istnienia? Dokąd wszystko zmierza? Co myślę o samym sobie i co myślę o świecie? Wydaje się, że te pytania można zostawić bez odpowiedzi, ale i to będzie już odpowiedzią. Macquarrie twierdzi, że zmagając się z powyższymi pytaniami jesteśmy w sytuacji człowieka, który stoi na przełęczy górskiej. Wieje wiatr, jest gęsta mgła i pada śnieg. Jeśli nic nie zrobimy, nie wykonamy ruchu, to zamarźniemy. Jeśli pójdziemy w złym kierunku, to rozpadniemy się na kawałki. Mimo, że nie mamy całkowitej pewności, możemy jednak szukać dobrego wyjścia zdając się na to, co wiemy, choć ta wiedza nie jest pewnością. Jeśli sposób w jaki żyjemy jest już odpowiedzią, to znaczy, że istnieją ludzie, którzy nie wiedząc o tym, odpowiadają na pytania o wiarę. Również chrześcijanie odpowiadają swoim życiem. Czasami czynią to dobrze, a czasami nędznie. Jeśli stają za sprawiedliością, moralnością i miłością, a do tego swoje zakorzenienie znajdują w objawieniu Bożym, które swoją pełnię ma w Jezusie Chrystusie, to mogą się stawać pokornymi sługami dla świata szukającego sensu i zmagającego się z pierwszymi pytaniami.

 

       Dzisiaj obchodzimy w Kościele katolickim święto nawrócenia św. Pawła. Od XIX wieku nawrócenie jest zazwyczaj rozumiane jako zmiana religii lub przejście z ateizmu na chrześcijaństwo. Ciekawe, że św. Paweł wcale nie rozumiał wydarzenia na drodze do Damaszku jako nawrócenia w kategoriach XIX wiecznych, czyli jako przejścia od jednego -izmu do drugiego. Paweł zawsze był wierzący, wierzył w Boga Abrahama, wierzył w Boga obietnic, w Boga stworzyciela, który przez Mesjasza miał odnowić świat. Na drodze do Damaszku spotkał Jezusa zmartwychwstałego, który stał się dla niego wypełnieniem obietnic. Prawo judaizmu było dobre, ale Jezus przychodzi w Duchu i daje „coś”, czego Prawo nie było w stanie dać. Pięknie o zmianie, która zaszła w Pawle z Tarsu pisze i mówi prof. Timothy Wright, jeden z najlepszych, współczesnych znawców św. Pawła.

   NASA wystrzeliła niedawno w kosmos teleskop Jamesa Webba. To największy i najdroższy teleskop jaki kiedykolwiek zbudowano. Sześć miesięcy zajmie mu pokonanie ponad półtora miliona kilometrów od Ziemi, by znaleźć stałe miejsce w kosmosie, a następnie rozpocząć przesyłanie zdjęć na Ziemię. Te zdjęcia będą prawdopodobnie takie, jakich nigdy wcześniej nikt nie widział. Można mieć nadzieję, że pozwolą zajrzeć w przestrzeń do samego końca naszego wciąż rozszerzającego się wszechświata, aż do pierwszych cząstek, które wyszły z pierwotnej eksplozji Wielkiego Wybuchu, który rozpoczął czas i nasz wszechświat.

 

     Desmond Tutu pewnej niedzieli, gdy sprawował Liturgię, zobaczył żołnierzy z karabinami wymierzonymi w niego i uczestników nabożeństwa. Arcybiskup patrząc w oczy napastników powiedział : „Cieszę się, że dołączyliście do zwycięskiej strony! Już wygraliśmy!” Mówiąc to, nie mówił o bitwie przeciwko apartheidowi, która w tamtym momencie była jeszcze daleka od wygranej. Mówił o zmartwychwstaniu Jezusa, które zapewnia, że w końcu dobro zatryumfuje nad złem, miłość nad podziałami, sprawiedliwość nad niesprawiedliwością, a życie nad śmiercią. Jego nadzieja była oparta na wierze w obietnicę, którą dał Jezus Chrystus i ufności w to, że Bóg ma moc tę obietnicę wypełnić. Nadzieja to nie jest optymizm i nie ma nic wspólnego z pobożnym życzeniem. Nadzieja związana jest obietnicą Boga. Pięknie wyraziła to Julianna z Norwich pisząc: „A na końcu wszystko będzie dobrze”.

      Abp Tutu był człowiekiem nadziei, anglikańskim duchownym i laureatem pokojowej nagrody Nobla. Zmarł 26 grudnia 2021 r.

      Ks. Dariusz Kotecki z Torunia, w sobotę podczas dnia skupienia dla księży Archidiecezji Gdańskiej, przypomniał nam wizję chrześcijaństwa ks. Franciszka Blachnickiego. Została ona streszczona poprzez trzy nowości. Otóż, to Duch Święty działający w Słowie tworzy w sercu człowieka nowe prawo, nowy człowiek buduje relacje i w ten sposób tworzy nową wspólnotę, a nowe wspólnoty rodzą nową kulturę życia. Z tą myślą w głowie pojechałem wieczorem do Jastrzębiej Góry, gdzie uczestnicy chylońskiej Alphy przeżywali swój weekend rekolekcyjny i zobaczyłem jak w praktyce rozpoczyna się proces opisany przez ks. Blachnickiego.

 

 

       Byłem uczestnikiem kongresu na temat rewitalizacji duchowej miast w Łodzi, co było twórczym, ciekwym i inspirującym doświadczeniem. Następnie, niemalże „z drogi”, przeżyłem to, o czym rozmawialiśmy i o co modliliśmy się w Łodzi, tzn. ewangelizację w środku miasta, w Gdyni. Otóż, w sobotę odbyło się pierwsze spotkanie grupy rodzin, z których dzieci rozpoczęły drogę do Pierwszej Komunii Świętej. Projekt zwany „Baranki” prowadzi małżeństwo z towarzyszeniem księdza. Robią to twórczo, zwyczajnie, kolorowo i żywo, angażując dzieci i rodziców.

      Ciekawe, że ludzie potrafią pokonać drogę ze Słupska do Gdyni, by włączyć swoje dzieci w ów projekt i tak będzie co miesiąc, aż do 4 czerwca, a potem mamy w planach pielgrzymkę do Rzymu na spotkanie rodzin z papieżem Franciszkiem.