Ewangelia Łukasza przedstawia Lewiego jako tego, który w obecności Jezusa doświadczył radości (Łk 5, 27-32). Konsekwencją radykalnej odpowiedzi na powołanie była uczta, czyli radość. Jest też tekst w Ewangelii Mateusza, który mówi o bogatym młodzieńcu, który nie poszedł za Jezusem, nie zgodził się zostawić wszystkiego, a konsekwencją odmowy był smutek (Mt 19, 16-22). Ciekawe, że ów smutny człowiek był od młodości kimś, kto przestrzegał przykazań. Porównanie tych dwóch tekstów pokazuje, iż by doświadczyć radości z przebywania w obecności Boga nie wystarczy przestrzegać przykazań. Lewi-Mateusz, który poszedł za Jezusem, zapewne musiał jeszcze zmagać się ze swoimi wadami i grzechem, ale tajemnica jego radości była w odwadze zostawienia wszystkiego, wstaniu i pójściu. Te trzy akty, czynności tworzą doświadczenie ufności. Mateusz ufał, iż pójście za Jezusem nie zepsuje mu życia, natomiast bogaty młodzieniec lękał się, iż Jezus stanie się zagrożeniem dla jego szczęścia.
Kategoria: Po drodze – blog ks. J. Sochy (Strona 27 z 32)
Chciałbym zapamiętać to, co dzieje się „po drodze” w moim życiu, a przez zapisywanie i dzielenie się ową pamięcią z innymi, pragnę stać się świadkiem Tego, który jest ze mną na drodze życia. Owego „po drodze” nie rozumiem jako określenia wskazującego na przygodność, czy też przypadkowość, ale raczej rozumiem je jako przestrzeń, czy też scenę dla wydarzeń.
Papież Franciszek w orędziu na tegoroczny Wielki Post pisze o problemie obojętności. Używa wręcz stwierdzenia: globalizacja obojętności. W kontekście papieskiego rozeznania stawiam sobie pytanie: co może mnie wyrwać z moich obojętności? Otóż papież podpowiada, iż tym co może pomóc, jest wsłuchanie się w głos proroków.
Pierwszym, wyjątkowym Prorokiem jest oczywiście Jezus Chrystus. On, który wyrwał apostołów z obojętności zadziwiając ich tym jak kochał Ojca. Przeczytałem niedawno u I. Gargano, iż „Jezus nie tyle się modlił, ale był modlitwą” i to była jedna z Jego innności, która zadzwiała i wyrywała z obojętności.
Napotkałem niedawno stwierdzenie mówiące, iż życie współczesnego człowieka podobne jest do ostrego dyżuru lekarskiego. Myśl ta wydaje mi się bardzo trafną. Marzę, by nowy Rok Pański 2015 był pełen czujności i rozważania, ale by nie był ostrym dyżurem.
Boża Rodzicielka wprowadza Kościół w Nowy Rok. Ona uchroniła się przed życiem jak na ostrym dyżurze przez rozważanie Słowa. Rozważanie jest, w języku biblijnym, potężne w znaczeniu i brzemienne dla życia. Oznacza: połączyć wszystko razem i zobaczyć co się stanie. Maryja połączyła: osoby, słowa, rzeczy i swoją pamięć, i miała wewnętrzną pewność, że żyje w czymś, co składa się w całość. Wydarzenia, które następowały w jej życiu potwierdzały później jej wcześniejsze wnioski.
Życie jak na ostrym dyżurze czyni człowieka „rozbitym na kawałki”, jego przeciwieństwem jest życie jak Najświętsza Maryja Panna. Ona wszystko złożyła w całość. Miała na to czas.
Rozmawiałem dzisiaj na temat tego, czy Jezus był znakiem sprzeciwu? Istnieją przynajmniej dwie perspektywy spojrzenia na to pytanie, które mają swoje konsekwencje w duszpasterstwie. Ewangelia św. Łukasza zawiera stwierdzenie: Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: «Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą (Łk 2,34). Jezus nie miał zamiaru sprzeciwiać się ludziom, On przyszedł, by objawić Miłość. Natomiast ta Miłość stała się znakiem sprzeciwu. Konsekwencją tej prawdy jest to, iż Kościół nie jest powołany, by „z definicji” podejmować misję sprzeciwu i walki. Natomiast misją Kościoła jest zwiastowanie Miłości i zjednoczenia, a ta misja może wywoływać sprzeciw i rozłam, i tak się niekiedy dzieje.
Podczas pierwszego spotkania grupy modlitwy kontemplacyjnej odczytywaliśmy fragment z Katechizmu Kościoła Katolickiego dotyczący modlitwy. Z tej lektury „pozostał we mnie” cytat ze św. Augustyna: Bóg pragnie abyśmy Go pragnęli.
Podczas adwentowych rekolekcji bystrością interpretacji Ewanglii wykazała się pewna mała chylonianka. Ótóż o. Stanisław Jarosz, nasz tegoroczny rekolekcjonista, rozmawiał z dziećmi na temat przypowieści o zagubionej owieczce i dziewięćdziesięciu dziewięciu niezagubionych. Owa dziewczynka stwierdziła w rozmowie, iż wie o takiej osobie, która nigdy się nie zagubiła, a jest nią Najświętsza Maryja Panna – jedyna taka Owieczka.
Pięknymi nieszporami, poprzedzonymi Lucenariami, rozpoczęliśmy w „Mikołaju” Adwent. Dwie myśli mi towarzyszą:
1. Adwent przypomina mi, że żyję w czasach ostatecznych, a to znaczy, że ostatecznie wszystko zostało już powiedziane przez Boga. Żadnego dopowiedzenia, nowego objawienia, już nie będzie.
2. Bóg wydłuża czas, a nie go skraca, bym w tym wydłużeniu mógł nauczyć się czuwać przy Słowie.
Byłem na spotkaniu, w gmachu Konferencji Episkopatu Polski , w Warszawie, poświęconym adhortacji Evangelii Gaudium. Była to próba dania odpowiedzi papieżowi Franciszkowi na jego wezwanie płynące z adhortacji. Warto posłuchać ciekawych ludzi, którzy wiedzą czym jest ewangelizacja. Siostra Chmielewska, dr Andrzej Sionek, bp Grzegorz Ryś, abp J.O. Arenas to ludzie oddani dziełu głoszenia, czy inaczej, używając języka papieskiego, wychodzeniu ze Słowem na peryferia. Jak zwykle bp Grzegorz ciekawie spuentował całe spotkanie: „chodzi o to, by ewangelizację zaczynać od zwracania się ku Bogu i ku ubogim”.
W gdyńskiej parafii w tych dniach, odpowiadamy w praktyce papieżowi Franciszkowi na jego adhortację poprzez poprowadzenie Kursu Alfa i nową edycję Katechez Zwiastowania (inaczej zwanych neokatechumenalnymi). Cieszę się, że mogę brać udział w tych dwóch dziełach ewangelizacyjnych. Nie pozwalają mi one na wygodne „duszpasterzowanie”.
O. Wojciech Giertych OP, aktualny teolog domu papieskiego, napisał w 2004 roku następujące słowa: Jakie prawdziwie teologiczne kwestie stają przed nami w XXI wieku? … Z pewnością jedna kwestia będzie stale z nami: ,,Albowiem ubogich zawsze macie u siebie” (Mt 26,11). Ciągle musimy pracować nad eklezjologiczną przemianą, która wzbudzi prawdziwą troskę o ubogich. Podczas gdy w przeszłości wpływ Kościoła na politykę, kulturę, sztukę, muzykę i architekturę był wszechobecny, dzisiaj chrześcijański zaczyn musi być bardziej ukryty. Być może Duch Święty zmienił swój styl i zaprasza Kościół, aby stawał się widoczny przez bardziej pokorne środki [1]. Niesamowite, że dziewięć lat później, wybór papieża Franciszka wydaje się, że całkowicie potwierdził te słowa.
[1] W. Giertych, O amebach, skorupiakach i kręgowcach…, <http://www.teofil.dominikanie.pl/wydanie/artykuly/75>, (2014-10-13).
Robert, dorosły mężczyzna, który pełni od wielu lat posługę ministranta, obdarował mnie niedawno folderem, w którym jest opisane i zobrazowane życie orkiestry w której występuje. Warto dodać, iż jego zespół muzyczny składa się głównie z osób z upośledzeniem umysłowym. W folderze znalazłem przepiękną wypowiedź Roberta: „Bardzo lubię tu przychodzić na zajęcia muzyczne. Mam tu dobrych kolegów i dużo koleżanek. Gdy gram, to myślę tylko o muzyce, o niczym więcej”.
Robert robiąc w jednej chwili tylko jedną rzecz, uczy mnie postawy, którą odnajduję w Ewangelii odczytywanej dzisiaj w Liturgii. Maria, siostra Marty i Łazarza, jest w Biblii kimś, kto wyraża postawę wybrania i skoncentrowania się na jednym i to tym, co najważniejsze.
Bycie uczniem Jezusa zakłada przyjęcie postawy ewangelicznej Marii, która wpierw słuchała, a następnie miała odwagę podjąć czyn. W Ewangelii Łukasza przedstawiona jest jako ta, która wyłącznie słuchała. Natomiast Św. Jan Ewangelista zapisał, iż Maria była jedyną osobą, która rozumiała to, co się dzieje, gdy Jezus wyruszył ku Jerozolimie, by tam oddać życie. Owocem słuchania stało się rozumienie, z którego z kolei zrodził się czyn – namaszczenie Jezusa na śmierć.
Parafialne socialmedia
Twój 1% wypełnij z
