Kategoria: Po drodze – blog ks. J. Sochy (Strona 3 z 32)

     Dzisiaj został zainuaugurowany Rok Jubileuszowy w diecezji gdańskiej. Symbolem tego czasu w Trójmieście i okolicy jest przepiękny krzyż, który niesiono na początku procesji w uroczystość Bożego Ciała w roku 1946 na Starym Mieście w Gdańsku. Poruszające w tej historii jest to, że ów krzyż stał się wtedy znakiem nadziei dla tysięcy ludzi, którzy podążyli za nim pośród ruin. Krzyż jest więc znakiem miłosierdzia pośród ruin. Jubileusz polega właśnie na doświadczeniu miłosierdzia w ruinach życia spowodowanych przez grzech. Miłosierdzie przez sakrament Pokuty i Pojednania, miłosierdzie w przebaczeniu, pojednaniu i zadośćuczynieniu oraz miłosierdzie w odpuście zupełnym.

      Rozpoczął się czas łaski.

 

  Kilkanaście lat temu grono młodych-dorosłych, z którymi spotykałem się we Wspólnocie Chrystus Powróci, powiedziało mi o Alpha. Przyjąłem, co mi powiedzieli, co przeżyłem i co z nimi przekazywałem.
   Dzisiaj świętowaliśmy 10 rocznicę Alpha w Gdyni-Chyloni, kończąc kolejną edycję. Blisko 40 osób , przez ostatnie 11 tygodni, spotykało się doświadczając Kościoła. Ufam, że wielu z nich wejdzie w tę dynamikę św. Pawła wyrażoną w słowach: „przekazuję, co sam przyjąłem”.

 

Grudniowy poniedziałek roku 2024 w domu parafialnym:

   
.

 

       Futbol jest okrutny – Michał Okoński wspomniał kiedyś, że będąc w Stanach Zjednoczonych,  jedną z pierwszych rzeczy jaką zrobił było znalezienie miejsca,  gdzie mógłby obejrzeć transmisję telewizyjną meczu swojego Tottenhamu. Szalone prawda? My nie wyjechaliśmy tak daleko, ale spotkaliśmy się w Gdańsku, by obejrzeć mecz klubu, któremu kibicujemy, czyli Newcastle United. Zjechali się ludzie z Trójmiasta, Śląska, Grudziądza, Warszawy i innych miejsc. Na forum internetowym jest nas sporo, ponad 900 polskich kibiców tego zespołu, a na ogólnopolskim spotkaniu było nas dziesięcioro. Skromny, ale dobry początek. Spotkanie było bardzo fajne. Porozmawialiśmy o wspólnej pasji. Zobaczyliśmy siebie. Pośmialiśmy się i powymienialiśmy się informacjami. Pomarzyliśmy o wyjeździe na mecz do Newcastle. No i przede wszystkim obejrzeliśmy piękne zwycięstwo Srok nad Arsenalem

      To było dobre spotkanie, czyli coś udało się utkać.

 

     Ciekawą intuicję, w związku z powyższym pytaniem, zostawił ks. Józef Tischner w jednym ze swoich tekstów: „Błogosławieństwa są pieśnią, którą śpiewa Bóg, chwaląc swoje stworzenie. W modlitwie to człowiek wyśpiewuje pieśń chwały Bogu, a tu jest odwrotnie. To Bóg mówi: błogosławieni… Błogosławieni, czyli godni zachwytu, naprawdę wielcy i wspaniali. (…) Bóg jak gdyby formułuje przykazania w stosunku do samego siebie, a nie do ludzi. Nie nakazuje: bądź ubogi…, tylko opowiada, czym się zachwycił. Skoro się zachwycił, nie może potępić i – tym samym – w pewien sposób zobowiązuje siebie”. (Przekonać Pana Boga, 206).

    Myśl o Błogosławieństwach, jako pieśni wyśpiewanej nad ludźmi, wróciła do mnie podczas „Kursu Błogosławieni Jesteście”, który przeżyliśmy jako Szkoła Ewangelizacji Magnificat w minionych dniach na Wyspie Sobieszewskiej.

    Wierzę, że pieśń została wyśpiewana zarówno przez Boga jak i przez ludzi.

   

    .

 

     Jonathan Sachs opowiadał kiedyś anegdotę o tym, co się stało w 1990 roku, gdy został on wybrany na głównego rabina Wielkiej Brytanii, a George Carey został arcybiskupem Canterbury. Otóż okazało się , że łączy ich kibicowanie Arsenalowi. Ktoś z kibiców zaproponował im gościnę w jednej z loży na stadionie tego klubu podczas meczu. Kiedy razem przybyli na stadion przedstawiono ich kibicom. Wielu było przekonanych, że tego wieczoru Arsenal będzie miał „wpływy” w niebie. Niestety Arsenal grał przeciwko Manchesterowi United i poniósł srogą porażkę, niepamiętną od 63 lat. Wynik brzmiał 2:6. Następnego dnia jedna z gazet w Anglii skomentowała: jeśli nowy arcybiskup Canterbury i nowy rabin naszego kraju nie mogą „załatwić” zwycięstwa Arsenalowi, czy nie oznacza to, że Bóg nie istnieje? Następnego dnia, ta sama gazeta, opublikowała odpowiedz Jonathana Sachs’a: Nie oznacza to, że Bóg nie istnieje. Raczej oznacza, że tego wieczoru Bóg kibicował Manchesterowi United.

   Powyższą anegdotę zaczerpnąłem od jednego z tych ludzi, których otrzymaliśmy w naszych czasach jako autorytety, którym warto zadawać ważne, fundamentalne pytania. Dla mnie Jonathan Sachs to niezwykła, ważna osoba. Film, który zamieszczam, z polskimi napisami, to przepiękny wywiad z Sachsem, laureatem nagrody Tepletona. W tym nagraniu pada pytanie o istnienie Boga w kontekście tego, co wydarzyło się w Auschwitz. Sachs wspominając swoje odwiedziny w tym miejscu mówi: odkryłem, że Bóg był tam w słowach Tory: „nie będziesz zabijał”, „nie będziesz uciskał obcego i przybysza”, „krew twojego brata woła do mnie z ziemi”. Bóg przemawia, a człowiek nie słucha i mimo tego Bóg nie odbiera ludziom wolności. On powołał nas do odpowiedzialności.

 

       O.. Jacek Salij miał powiedzieć, że w katolicyzmie najważniejszym słowem jest „i”. Tak właśnie się stało w moim „katolickim” podejściu do kibicowania. Miałem bowiem okazję być zarówno na meczu Newcastle United jaki i Sunderland AFC. Niektórzy porównują ich relacje do trójmiejskich,  między tymi, co lubią barwy biało-zielone i tymi, co żółto-niebieskie. Warto przekraczać te podziały właśnie poprzez „i”. Mi się udało, a oba mecze drużyn z północnego-wschodu Anglii okazały się, ku radości wielu, zwycięskie (1:0).

     Ciekawostką muzyczną w tych spotkaniach jest to, że w Sunderland kibice śpiewają do muzyki z piosenki Presleya, a w Newcastle słuchają, zawsze na początku spotkania,  „Going home” autorstwa Dire Straits. Ciekawostką zoologiczną jest, iż jedni mają przydomek Sroki, a drudzy Czarne Koty.

    Przekonałem się, że w przypadku księdza owo „i” w podejściu do klubów piłkarskich, jest dosyć ważne, gdyż w parafii, w której spędzałem wakacje, na Liturgię przychodzili ludzie , którzy kibicowali jednemu lub drugiemu z tych klubów, a miejscowy proboszcz oczywiście ogłaszał, że „Father Jacek” jedzie na mecz lub właśnie z niego wrócił Mogłem więc ucieszyć zarówno tych, którzy przyszli na Eucharystię w biało-czerwonych barwach, jak i tych, którzy przyszli biało-czarnych. Małe „i”, a tak dużo znaczy, nawet gdy chodzi tylko o piłkę nożną, czyli najważniejszą z najmniej ważnych spraw.