Kategoria: Po drodze – blog ks. J. Sochy (Strona 2 z 29)

 

      Pewien mądry człowiek podzielił się takim oto opowiadaniem: wyobraź sobie dwuletnie dziecko, które pyta cię: „Dokąd wędruje słońce w nocy?” W przypadku tak małego dziecka,  nie wyciągaj globusa ani książki i nie próbuj wyjaśniać działania Układu Słonecznego. Po prostu powiedz dziecku, że słońce jest zmęczone i „poszło” spać za stodołę. Jednakże, gdy dziecko ma sześć lub siedem lat, nie próbuj tego więcej. Nadszedł bowiem czas, aby wyciągnąć książki i wyjaśnić,  co to jest Układ Słoneczny. Potem, gdy dziecko będzie już w szkole średniej lub na studiach, przyjdzie moment, aby zaprosić Stevena Hawkinga, Briana Swimme i astrofizyków i porozmawiać o pochodzeniu i budowie wszechświata. Wreszcie, gdy człowiek skończy osiemdziesiąt lat, wystarczy znów powiedzieć: „słońce jest zmęczone i śpi za stodołą”.

    Chyba za bardzo zaznajomiliśmy się z zachodami słońca! Ale cud może sprawić, że znajome znów stanie się nieznane.

 

Rowan Williams podpowiada, że:

* „dla chrześcijan sprawowanie Eucharystii i spożywanie Komunii oznacza życie świadomością bycia gośćmi, czyli chodzi o bycie ludźmi którzy są chciani…Jezus mówi nam, że pragnie naszej obecności”.

* „Czasami po przyjęciu Komunii, kiedy patrzę na ludzi zgromadzonych w kościele, mam wrażenie, które mógłbym podsumować jedynie tak – to jest moment kiedy ludzie widzą siebie nawzajem we właściwy sposób. Są napełnieni Duchem Świętym i są wyposażeni do tego, by wykonać Bożą pracę. To może trwać kilka sekund, ale to właśnie się zdarza”.

 

     Kiedy chodziłem do podstawówki interesowała mnie praca śmieciarzy, potem zazdrościłem kierowcom autobusów wiozących mnie w czasach licealnych do szkoły. Teraz wiem, że była w tym fascynacja zwyczajnością, rytuałem i prostotą. Chyba dlatego polubiłem film „Perfect days”. To przepiękny obraz opowiadający o prostym, rytmicznym życiu mężczyzny, który sprząta toalety w Tokyo. Jest introwertykiem, który myśli, czuje, fascynuje się. Ma swoje rytuały jak czytanie książek, odwiedzanie tych samych sklepów, robienie zdjęć, słuchanie muzyki z oldschoolowych kaset magnetofonowych.To nie jest łatwe życie ! Jego świat łączy się z niewieloma światami, tych których spotyka i dystansuje się od wielu aktualnych , głośnych, szybkich światów. Jego świat to na pewno „teraz”.

    Czasami potrzeba wydarzenia, osoby z zewnątrz, a może właśnie takiego filmu, aby pomóc dostrzec piękno i głębię czegoś, czego nigdy w pełni nie doceniłem, a co jest tak zwyczajne i tak bliskie, że aż łatwo to odrzucić.

    Nadrabiałem zaległości w lekturze tekstu papieża Franciszka na temat liturgii „Desiderio desideravi” z 2022 roku. Dokument przepiękny. Oto kilka myśli, które zostały mi  w pamięci:

– wyzwaniem dla dzisiejszego człowieka jest uczenie się myślenia symbolicznego. Bez niego trudno zrozumieć liturgię. Warto zacząć od np uczenia dzieci znaku krzyża, który ma swoją bogatą symbolikę,

– zadaniem prezbitera, który przewodniczy Mszy świętej, jest m.in ukazanie ludowi tego, że Pan chce się z każdym spotkać w tej Eucharystii, zadaniem zaś całego zgromadzenia jest nieustawanie w zabiegach, by nikogo nie zabrakło na Liturgii. („Zgromadzenie ma prawo móc odczuć w tych gestach i słowach pragnienie, jakie ma Pan dziś, tak jak podczas Ostatniej Wieczerzy, aby nadal spożywać z nami Paschę”).

– Znaczenie milczenia nie jest w stworzeniu przestrzeni do ukrycia się w subiektywnym przeżywaniu, ale w odkrywaniu działania Ducha („Milczenie liturgiczne to coś znacznie więcej: jest ono symbolem obecności i działania Ducha Świę-tego, który ożywia całą akcję celebracji”.)

– papież poucza i przestrzega przed błędnymi postawami tych, którzy przewodniczą Mszy świętej: „Oto możliwa lista postaw, które, choć przeciwstawne, charakteryzują przewodniczenie w sposób z pewnością nieadekwatny: surowa sztywność lub przesadna kreatywność, uduchowiony mistycyzm lub praktyczny funkcjonalizm, pośpiech lub podkreślana powolność, niechlujne zaniedbanie lub nadmierne wyrafinowanie, nadmierna serdeczność lub hieratyczna beznamiętność. Mimo rozległości tego zakresu, myślę, że nieadekwatność tych modeli ma wspólne źródło: przesadny indywidualizm stylu osoby odprawiającej, który niekiedy wyraża źle skrywaną manię autopromocji”.

 

 

   Wczoraj gościliśmy w naszej parafii Colina Symes’a z Edynburga, który jest chrześcijaninem ewangelikalnym, propagatorem Alpha, miłośnikiem Polski i budowania mostów miedzy protestantami i katolikami. Colin powiedział krótką katechezę, w której ciekawie zauważył, że Jezus, który mówi, iż nikt mu życia nie zabiera lecz On sam je oddaje, dokładnie zaplanował swoje życie, śmierć i zmartwychwstanie. Jezus umarł świadomie w dniu przygotowania do Paschy, gdy w świątyni jerozolimskiej zabijano baranki . Zmartwychwstał w dniu, gdy żydzi jedli chleby niekwaszone stając się pokarmem na życie wieczne. Zesłał Ducha Świetego, gdy żydzi gromadzili się, by przeżywać stare święto Piećdziesiątnicy, nadania prawa, by Duch Jezusa zrodził nowe prawo, prawo Ducha. Colin zauważył, że Jezus miał kalendarz pod kontrolą. Nic nie działo się przypadkowo i tak jest do dzisiaj, choć wydaje się, tak jak było to 2000 lat temu, że ktoś inny rządzi światem i historią.

 

 

 

    Ronald Rolheiser wielokrotnie mnie inspirował, tym razem uczynił to w swoim myśleniu o Maryi Pannie: „Karl Rahner zauważył, że gdy spojrzy się na wszystkie objawienia maryjne, które zostały oficjalnie zatwierdzone przez Kościół, można zauważyć, że zawsze ukazywała się ona osobie ubogiej – dziecku, niepiśmiennemu Indianinowi, grupie dzieci, osobie bez pozycji społecznej. Nigdy nie ukazała się teologowi w jego gabinecie, papieżowi ani milionerowi-bankierowi. Zawsze była osobą, na którą chętnie patrzyli ubodzy. Pobożność maryjna jest mistycyzmem ubogich.

    Widzimy to na przykład bardzo wyraźnie we wpływie, jaki Matka Boża z Guadalupe wywarła na większą część Ameryki Łacińskiej. W Amerykach większość rdzennej ludności to obecnie chrześcijanie. Jednakże w Ameryce Północnej, choć większość rdzennej ludności to chrześcijanie, samo chrześcijaństwo nie jest postrzegane jako religia rodzima, ale raczej jako religia przyniesiona rdzennej ludności z innych miejsc. W Ameryce Łacińskiej, wszędzie tam, gdzie popularna jest Matka Boża z Guadalupe, chrześcijaństwo jest postrzegane jako religia rodzima”.

 

  

 

   Trwają poszukiwania mężczyzny, który prawdopodobnie zabił swoje 6 letnie dziecko. Niewyobrażalny to dramat w historii tego dziecka, jego matki, bliskich… a co z owym ojcem? Papież Franciszek w nowej adhortacji poświęconej Teresie z Lisieux wspomina stosunek owej świętej do pewnego trzykrotnego mordercy:

” Przed wstąpieniem do Karmelu, Mała Tereska doświadczyła wyjątkowej duchowej bliskości z jedną z najbardziej nieszczęśliwych osób, przestępcą Henrim Pranzinim, skazanym na śmierć za potrójne zabójstwo i nieokazującym skruchy. Ofiarowując w jego intencji Mszę świętą i modląc się z całkowitą ufnością o jego zbawienie, jest pewna, że prowadzi go do spotkania z Najświętszą Krwią Jezusa i mówi Bogu z całkowitą pewnością, że On przebaczyłby mu w ostatniej chwili i że uwierzyłaby w to, „nawet jeśli nie wyspowiadałby się, ani nie okazałby aktu jakiejkolwiek skruchy”. Wyjaśnia też źródło swojej pewności: „ufałam niezłomnie nieskończonemu miłosierdziu Jezusa” [45]. Jakież więc emocje towarzyszyły odkryciu, że Pranzini, wspiąwszy się na szafot, „nagle, ogarnięty nagłym natchnieniem, odwraca się, chwyta krucyfiks, który wręcza mu ksiądz, i trzykrotnie całuje święte rany!” [46]. To tak intensywne doświadczenie żywienia nadziei, wbrew wszelkiej nadziei, było dla niej fundamentalne: „Od tej chwili moje pragnienie ratowania dusz wzrastało z każdym dniem!” .

 

     Wobec zamętu, który dzieje się wokół wyborów 2023, w kontekście ogromnego napięcia związanego z konfliktem w Izraelu i Palestynie, wracam do proroczego myślenia papieża Franciszka z „Evangelii Gaudium”: „Nie potrzebujemy projektów przygotowanych przez niewielu i adresowanych do niewielu, do mniejszości oświeconej, która chce przejąć monopol na wyrażanie zbiorowych uczuć narodów czy społeczeństw. Chodzi o porozumienie, by żyć razem, chodzi o pakt społeczny i kulturowy.” (EG, 239).