Kategoria: Po drodze – blog ks. J. Sochy (Strona 2 z 28)

       Właśnie taki był mecz, który dzisiaj objerzałem w moim ulubionym zakątku Anglii, czyli na północnym-wschodzie. Piękny w atmosferze, którą stworzyli kibice i wstrętny w porażce, którą poniósł Newcastle mimo początkowego prowadzenia i późniejszego grania w przewadze, 11 przeciwko 10, po czerwonej kartce piłkarza Liverpoolu Van Dijka.

    Fenomen piłki nożnej wciąż mnie zadziwia, a potwierdza to nowa, świeżutka książka Michała Okońskiego „Stałe fragmenty. Piękny i wstrętny. Opowieści o dwóch twarzach futbolu”. Autor ma niezwykły talent do pisania o piłce. W Polsce chyba tylko Stefan Szczepłek pisze równie ciekawie na ten temat.

 

 

      Instalacja, którą spotkałem w pięknej katedrze w Durham pozwala na stanięcie w innej perspektywie. Można zobaczyć naszą planetę tak, jak ją widzą satelity i kosmonauci od 1972 roku. Twórcą tego dzieła zatytułowanego „Gaia” jest Luke Jerram, artysta i członek Królewskiego Stowarzyszenia Astronomicznego. Znalazłem też ciekawy opis: „Ziemia wisząca w ciemnej pustce przestrzeni kosmicznej wydaje się wyizolowaną, bezcenną i delikatną wyspą życia. Z dystansu jest jak jasnoniebieska kropka”. Wzrusza mnie jednak najbardziej to, że mogę tę instalację zobaczyć w przestrzeni sakralnej, gdzie ludzie nie tylko zwiedzają, ale i modlą się regularnie np jutrznią i nieszporami, gdzie patrzą na Ziemię „oczyma” wiary.

 

       Pokłócili się z jakiegoś błachego powodu. On zdenerwowany chciał wyjść do sklepu, by odetchnąć i wtedy dostał ataku serca. Zmarł. Dotąd byli zgodną, dobrą parą, żyli w szczęsliwym małzeństwie od wielu lat. Po śmierci męża ogarnęła ją ciemność i wyrzuty sumienia oraz brak przebaczenia samej sobie tego, że on zmarł po tej głupiej kłótni. Kiedy to opowiedziała psychoterapeucie, on zapytał : „Proszę Pani, gdyby mąż stanął teraz przed Panią, to co by mu Pani powiedziała?”. Ona: „że go kocham i że żałuję tej kłótni”. Na co terapeuta: „czy jest Pani osobą wierzącą, czy wierzy Pani w świętych obcowanie?”. „Tak” – odpowiedziała. „No to niech mu Pani to teraz powie”.

     Tę historię przeczytałem w jednym z tekstów teologicznych Ronalda Rolhesiera. Lubię ten rodzaj teologicznego spojrzenia , który dotyczy życiowych, codziennych spraw.

 

     Ronald Rolheiser napisał niedawno o tym, że był kiedyś uczestnikiem pogrzebu mężczyzny, który zmarł mając 90 lat. Jego syn, ksiądz katolicki, zastanawiał się w holmilii pogrzebowej, nad tym dlaczego jego ojciec żył tak długo? Odpowiedź zawarł w stwierdzeniu, że tata był „zbyt silnym” i Bóg potrzebował ostatnich lat jego życia, by przejść z nim drogę „osłabienia” i uzdolnienia w pójściu ku postawie dziecięctwa Bożego, którego jednym z aspektów jest zdolność do proszenia o pomoc. Ta zdolność-postawa jest kwestią wyboru lub poddania się.

    Kanadyjski teolog napisał: „Bóg i natura zawsze spiskują razem, aby nauczyć nas tego, że nie jesteśmy samowystarczalni”.

 

       Pewien maszynista czeski wyszedł z pociągu podczas postoju i poszedł do toalety . W tym czasie pojazd ruszył i przez kilkanaście minut jechał bez kierującego. Ta sytuacja stała się podstawą dla scenariusza nowego film Jiriego Havelki zatytułowanego „Sytuacja awaryjna”. Już dawno nie słyszałem tak wielu salw śmiechu w kinie. Dobra, mądra, czeska komedia. Dla mnie nie jest ona jedynie satyrą na wady współczesnych Czechów. Ów pociąg to część świata, w której i wokół której dzieją się przeróżne rzeczy. Ciekawe, że sytuacja awaryjna wywołuje w ludziach odwagę mówienia o swoich słabościach i wadach, jakoś ich łączy, każe im się słuchać, buduje więzi. Są oczywiście i tacy dla których ten kryzys jest przyczynkiem do robienia kariery politycznej czy zdobywania popularności medialnej.

      Dobrych kilka lat temu czytałem tekst hiszpańskiego biskupa, który porównał współczesny świat do pociągu jadącego w szalonym tempie i to na oślep. Ów biskup napisał, że chrześcijanie są ludźmi, którzy powinni z tego pociągu wyskoczyć, rozpalić przy torach ognisko i tańczyć wokół niego, tak by inni pasażerowie zostali pociągnięci do przyłączenia się do owego tańca. Film, który dzisiaj obejrzałem nie wzywa do opuszczenia pociągu. Można przejść przez kryzys-sytuację awaryjną nie odrzucając świata i ludzi.

 

    O. Luis Dri jest 96 letnim zakonnikiem, który od wielu lat pełni funkcję spowiednika w sanktuarium maryjnym w Buenos Aires. Często chodzi wieczorami przed tabernakulum mówiąc Jezusowi, że chyba był zbyt miłosiernym i zbyt łatwo udzielał rozgrzeszenia, i dodaje na usprawiedliwienie: „ale Jezu, to Ty dałeś mi zły przykład”.

   Papież Franciszek ogłosił go wczoraj kardynałem.

 

     To była inicjatywa świeckich i dzięki ich zaangażowaniu spotkaliśmy się w dniach 30 czerwca – 2 lipca na rekolekcjach w Gdyni, chyba pierwszych w Polsce. Uczestniczyło blisko 50 rodziców. Był z nami o. Adam Szustak.

      Trudny, ale i bardzo potrzebny czas. Owocem tych rekolekcji będzie m.in grupa wsparcia w „Mikołaju” dla ludzi dotkniętych samobójstwem lub próbą samobójczą w rodzinie lub środowisku.

     Wiemy też , że drugie takie rekolekcje odbędą się w Łodzi w ostatni weekend czerwca 2024 r. 

     R. Rolheiser zauważył niedawno, że najgłębsza walka jaką toczymy (psychologicznie, moralnie i duchowo) dotyczy zaborczości i tego, co ona w nas wyzwala: niepokoju, zazdrości, chciwości i manipulacji. Coś w samym naszym DNA sprawia, że pragniemy posiadać to, co jest piękne i mieć wyłącznie dla siebie to, co kochamy. Trudno jedynie patrzeć na to, co nas pociąga i odpowiadać na to wyłącznie wdzięcznością i podziwem.

      Brawo młodzież, brawo świetni aktorzy, brawo Teatr Gdynia Główna. 

 

      Jest wiele powodów do radości z powodu festynu, który odbył się w Chyloni w dniach 27-28 maja 2023 r. Jednym z nich jest to, że to nie księża, ale świeccy  byli organizatorami. Nie chodzi mi o to, że chylońscy duchowni leniuchowali. Nie, to był dla nas bardzo intensywny weekend w pracy duszpasterskiej: współorganizowaliśmy czuwania, głosiliśmy homilie i konferencje , sprawowaliśmy sakramenty, współprowadziliśmy rekolekcje u jezuitów na Tatrzańskiej… A jednak festynowi po prostu kibicowaliśmy i byliśmy w nim „tylko i aż” uczestnikami. Powyższe oznacza wielką dojrzałość świeckich z naszego Stowarzyszenia Św. Mikołaja Biskupa i z naszej parafii, którzy już od wielu lat biorą odpowiedzialność za m.in takie działy życia jak festyn.