Autor: Kancelaria Parafialna (Strona 8 z 170)

 

      Ciekawą odpowiedz na powyższe pytanie daje film „The Chosen”. Otóż, jest w nim scena przedstawiająca rozmowę Jezusa z żoną Piotra. Dzieje się to tuż przed uzdrowieniem teściowej Piotra z gorączki. Dialog rozpoczyna się od powiedzenia jej, że Jezus wie, jak bliscy są sobie jako mąż i żona, a następnie wyraża jej współczucie z powodu faktu, że powołanie „wyciągnęło” Szymona Piotra z ich domu. Następnie łagodnym tonem pyta ją, co ona o tym sądzi. Jej odpowiedź zapewnia Go, że chociaż odczuwa ból, to jednak, podobnie do swego męża, chce ponieść ofiarę. To wydarzenie, raczej fikcyjne, jest ciekawą intuicją scenarzysty i rzuca trochę światła na to, jak Jezus ustosunkowuje się do cierpień i trudów psychicznych człowieka, które wywołane są decyzjami moralnymi. Boga interesuje cały człowiek, zarówno jego wybory moralne, jak i ich przeżywanie na poziomie emocjonalnym (por. R. Rolheiser, Jesus – checking our emotions).

 

    Po co jest mi potrzebne życie społeczne czy polityczne? Głównie po to, by mnie leczyło. Rolheiser tak o tym pisze: ” Podczas studiów doktoranckich w Belgii miałem zaszczyt uczestniczyć w wykładach ks. Antoine’a Vergote’a, znanego psychologa, filozofa i teologa. Pewnego dnia zapytałem go: jak należy radzić sobie z obsesjami emocjonalnymi, zarówno w sobie, jak i podczas prób pomagania innym. Jego odpowiedź mnie zaskoczyła. Powiedział coś w tym stylu: „Jako ksiądz możesz mieć pokusę, by po prostu postępować zgodnie z religijnym nakazem: <<Zanieś swoje kłopoty do kościoła! Módl się przez cały czas. Bóg ci pomoże>>. Nie chodzi o to, że to jest błędne. Bóg i modlitwa mogą pomóc i pomagają, ale większość paraliżujących problemów obsesyjnych, to ostatecznie problemy nadmiernej koncentracji… a nadmierna koncentracja jest przełamywana głównie przez wyjście poza siebie, poza swój własny umysł i serce, życie i przestrzeń. Spraw, by osoba sparaliżowana emocjonalnie zaangażowała się w sprawy publiczne — spotkania towarzyskie, rozrywkę, politykę, pracę, Kościół. Wyciągnij tę osobę poza jej zamknięty świat i wprowadź ją w życie publiczne!”.

Obawiam się, że polityka przestała być w Polsce terapeutyczna. Mam nadzieję, że owej terapii społecznej jest jeszcze trochę w niektórych rodzinach, przyjaźniach , czasami w Kościele, w wolontariacie, a może i nawet w niektórych miejscach pracy.

 

     „Prochy Angeli” to autobiograficzna powieść autorstwa irlandzko-amerykańskiego pisarza Franka McCourt’a. Opowiada bolesną historię młodości przeżywanej w irlandzkim Limerick na przełomie 30 i 40 lat  XX wieku. Jest w tej książce niezwykle pruszająca scena dotycząca posługi spowiednika. Otóż matka głównego bohatera właśnie urodziła kolejne dziecko i krewni z Północy zdecydowali się wysłać pięć funtów na zakup mleka dla noworodka. Jednakże ojciec – alkoholik przepijał w pubie przesłaną pomoc pieniężną. Matka wysłała więc syna, aby znalazł ojca i przyprowadził do domu, ale Frank nie był w stanie tego zrobić. Zamiast tego natknął się na śpiącego, pijanego marynarza z prawie nietkniętym talerzem ryby z frytkami. Głodny jak wilk, zabrał posiłek na zewnątrz i go zjadł. Następnie, czując się winnym kradzieży, postanowił, że lepiej będzie, jeśli pójdzie do spowiedzi. Była sobota po południu, poszedł więc do kościoła, by wyspowiadać się z kradzieży. Ksiądz zapytał go, dlaczego to zrobił, a Frank odpowiedział, że był głodny, że w ich domu nie ma nic do jedzenia. Spowiednik, słysząc to wszystko, nagle umilkł. Zamiast, jak tego spodziewał się Frank, strofowania i srogiej pokuty, ksiądz zrobił coś bardzo pięknego. Oto jak o owym zachowaniu duchownego pisze McCourt: „Zastanawiałem się, czy ksiądz zasnął, gdyż bardzo ucichł. Nagle jednak odezwał się: <<Moje dziecko, siedzę tutaj, słyszę grzechy biednych, wyznaczam pokutę, udzielam rozgrzeszenia, a powinienem klęczeć i myć im stopy. … Idź. Módl się za mnie>>. Pobłogosławił mnie po łacinie, rozmawiał sam ze sobą po angielsku i zastanawiałem się, co mu zrobiłem?”.